Ag wel, dit loop die afgelope tyd rond en een van my vriende stuur dit vir my, so hier is myne.
Four jobs I have had in my life:
1) Weermagoffisier, jy organize alles en nog wat.
2) Klerewinkelbestuurder - Ja, vir 'n jaar
3) Bbibliotekaris openbare biblioteek - Jack of all trades, master of...........
4) Bibliotekaris - opvoedkunde biblioteek - lekker uitdagings, baie "red tape"
Four nicknames I've been given:
1) nes
2) nessie
3) nestlé
4) venter.....weermag......redelik formeel
Four movies I have watched over and over:
1) Forrest Gump
2) Matrix
3) Down periscope
4) Die Hard 1
Four places I have lived:
1) Mosselbaai
2) Empangeni
3) Upington
4) Nigel
Four TV shows I love to watch:
1) 24
2) Star trek Voyager - jip 'n besliste Trekkie-fan
3) Monk
4) DragonBall Z
Four places I have been on vacation:
1) Mosselbaai
2) Stilbaai
3) London
4) Kalahari
Four things I could NOT live without:
1) Internet
2) Rekenaar
3) Musiek
4) See
Four of my favorite foods:
1) Bobotie
2) Braaivleis
3) Kentucky fried chicken
4) Pizza
Four places I would rather be right now:
1) See, verkieslik Mosselbaai
2) In die bed met 'n boek
3) Cambridge
4) Plaas - Kalahari
Four friends that meant a lot to me in my live:
Yikkes!!!! Hierdie is te moeilik. Daar is te veel.
1) Anette - My liefie
2) Julius - Jy gee my 'n vrede waar ek net kan wees.
3) Kotie - As ek Jesus se hart wil sien.
4) .....................sorry, hulle is te veel.
Four things I cannot do:
1) Enige 2 goed gelyk
2) Statistiek
3) Tot op hede, die korrekte Lotto nommers
4) Tuinmaak
Four things I hope to see before I die:
1) Suid-Afrika wen Australië in krieket
2) X men 3, 4, 5, 6 ...................(flieks)
3) 'n Regering wat weet dat "potholes" nie regtig in die pad hoort nie.
4) Jesus
Four books I could read over and over:
1) Ruggamuffin gospel - As jy iets van grace wil weet
2) Abba's child - weet jy wie jy is?
3) Where is God when it hurts? - Vir al die moeilike vrae.
4) Dangerous wonder - Jesus is meer as wat ons dink Hy is.
So daar het julle dit.
abmo
Wednesday, April 19, 2006
Tuesday, March 07, 2006
Jou kleintoonjie en God
Het jy al jou kleintoontjie gestamp? Dis ‘n vreeslike klomp pyn vir net loop. Vir my voel dit altyd of ek ten minste ‘n 10 meter aanloop met hoë spoed moes gehad het om dieselfde hoeveelheid pyn te ervaar. Maar ek het nie gehardloop nie, net geloop. Daar is baie krag in die alledaagse. Tog streef ons daarna om die alledaagse te ontvlug. Wie wil nou alledaags wees? Ons streef na die unieke gebeurtenis. Ons leef van hoogtepunt tot hoogtepunt. Iets wat die roetine van die alledaagse verbreek. In my geval is dit gewoonlik die uitsien na ‘n naweek. Die week word omgewens, sodat dit tog net kan naweek word. Die hoogtepunte kan bv. ‘n vakansie wees. Dalk ‘n fliek. Miskien ‘n uiteet. Iets lekkers om te doen.
Selfs in beplanning word daar gekyk na doelwitte en doelstellings. Waarheen is jy oppad? Wat is die einddoel? Wat is daar wat bereik moet word? As Christen is dit gewoonlik, wat is dit wat God wil doen? Waarheen is Hy met my oppad? Wat is Sy plan vir my lewe? Die tussen-in stukke is slegs die springplank vir wat oppad is.
Ons siening rondom mense is dieselfde. Mense het waarde as hulle mooi of mooi gebou is, as hulle geld het, as hulle slim is, as hulle deel is van ‘n gesiene familie, as hulle ‘n besonderse prestasie behaal het of ‘n gesiene beroep het. Maar wie kyk op na die gemiddelde mens op straat? Wie bewonder hulle? Is God binne-in hulle ook? Wat van lelike mense? Gestremdes?
My punt waarby ek wil uitkom is die volgende: God is orals. Die gordyn het geskeur. Ons mis Hom wel in die alledaagse. In die werk. In die roetine. Ons dink altyd God is oppad, soos ons, iewers heen. Ons mis Hom tussen die hoogtepunte. Ons mis Hom omdat ons heeltyd wil weet wat Hy beplan. Ons mis Hom in die gewone alledaagse mense rondom ons. Ons oë moet net oopgaan. Jesus was te gewoon vir die Jode en die Grieke. Hy het nie aan die verwagtings voldoen nie. ‘n God het sekere vereistes waaraan Hy moet voldoen. Jesus het nie. Hy het nie ‘n huis gehad nie, ‘n suksesvolle beroep nie, dit wil nie voorkom asof Hy besonders mooi was nie. Sy familie was nie hooggeplaas nie.
Sy stories is alledaags. Hy die koninkryk gesien in ‘n mosterdsaadjie, ‘n verlore skaap, lelies, voëls, herders en muntstukke wat wegraak. Die gewone alledaagse dinge.
So volgende keer as jy jou kleintoontjie stamp, dink aan die geweldige krag wat daar in die alledaagse is en kyk bietjie rond of jy nie God sien nie. Miskien, net dalk, ontdek jy Hom waar Hy nog altyd is.
Selfs in beplanning word daar gekyk na doelwitte en doelstellings. Waarheen is jy oppad? Wat is die einddoel? Wat is daar wat bereik moet word? As Christen is dit gewoonlik, wat is dit wat God wil doen? Waarheen is Hy met my oppad? Wat is Sy plan vir my lewe? Die tussen-in stukke is slegs die springplank vir wat oppad is.
Ons siening rondom mense is dieselfde. Mense het waarde as hulle mooi of mooi gebou is, as hulle geld het, as hulle slim is, as hulle deel is van ‘n gesiene familie, as hulle ‘n besonderse prestasie behaal het of ‘n gesiene beroep het. Maar wie kyk op na die gemiddelde mens op straat? Wie bewonder hulle? Is God binne-in hulle ook? Wat van lelike mense? Gestremdes?
My punt waarby ek wil uitkom is die volgende: God is orals. Die gordyn het geskeur. Ons mis Hom wel in die alledaagse. In die werk. In die roetine. Ons dink altyd God is oppad, soos ons, iewers heen. Ons mis Hom tussen die hoogtepunte. Ons mis Hom omdat ons heeltyd wil weet wat Hy beplan. Ons mis Hom in die gewone alledaagse mense rondom ons. Ons oë moet net oopgaan. Jesus was te gewoon vir die Jode en die Grieke. Hy het nie aan die verwagtings voldoen nie. ‘n God het sekere vereistes waaraan Hy moet voldoen. Jesus het nie. Hy het nie ‘n huis gehad nie, ‘n suksesvolle beroep nie, dit wil nie voorkom asof Hy besonders mooi was nie. Sy familie was nie hooggeplaas nie.
Sy stories is alledaags. Hy die koninkryk gesien in ‘n mosterdsaadjie, ‘n verlore skaap, lelies, voëls, herders en muntstukke wat wegraak. Die gewone alledaagse dinge.
So volgende keer as jy jou kleintoontjie stamp, dink aan die geweldige krag wat daar in die alledaagse is en kyk bietjie rond of jy nie God sien nie. Miskien, net dalk, ontdek jy Hom waar Hy nog altyd is.
Wednesday, January 25, 2006
Wie is ons?
Ek het vandag weer Mike Yaconelli se "Reader's Digest Selves" gelees. Die stukkie wat my bybly is die volgende:
"See what the battle in the Church is today? It is not abortion. It is not pornography. It is not homosexuality.
It is reality.
It is honesty.
We are afraid to be ourselves, to let ourselves be known, to come out of hiding. What the world is longing to see in the Church is not moral purity as much as moral reality. The world wants to see a Church that is made up of people who are not afraid of their blemishes, because their blemishes only point to the unblemished character of Jesus.
What we don’t understand is that when people look at the Church and see only impostors, they conclude that Jesus is an impostor. But when they see followers of Jesus who are real, they see a Jesus who is real. The Church does not need to fabricate holiness, it needs to seek holiness. Holiness is not where we arrive, but where we are going.
The power of the Church is not a parade of flawless people, but of a flawless Christ who embraces our flaws. The Church is not made up of the whole people, rather of the broken people who find wholeness in a Christ who was broken for us.
The Church points to Christ—not to ourselves."
Reader's Digest Selves
Hierdie woorde sê hoe ek voel oor kerk en oor myself.
"See what the battle in the Church is today? It is not abortion. It is not pornography. It is not homosexuality.
It is reality.
It is honesty.
We are afraid to be ourselves, to let ourselves be known, to come out of hiding. What the world is longing to see in the Church is not moral purity as much as moral reality. The world wants to see a Church that is made up of people who are not afraid of their blemishes, because their blemishes only point to the unblemished character of Jesus.
What we don’t understand is that when people look at the Church and see only impostors, they conclude that Jesus is an impostor. But when they see followers of Jesus who are real, they see a Jesus who is real. The Church does not need to fabricate holiness, it needs to seek holiness. Holiness is not where we arrive, but where we are going.
The power of the Church is not a parade of flawless people, but of a flawless Christ who embraces our flaws. The Church is not made up of the whole people, rather of the broken people who find wholeness in a Christ who was broken for us.
The Church points to Christ—not to ourselves."
Reader's Digest Selves
Hierdie woorde sê hoe ek voel oor kerk en oor myself.
Tuesday, January 24, 2006
Die pad tot hier II
Die pad tot hier II (Lees tog net 1 eerste....:-)
Nou vir my stoei met die Here en met die kerk. Ek en my liefde het finansiël nogal swaargekry. Ek het weer begin swot. So veral studieskuld het ons doodgemaak. In 2000 is ons 2de dogtertjie met ‘n halwe diafragma gebore. Die volgende dag is sy per helikopter na Johannesburg geneem waar hulle haar geopereer het. Ek en my beter helfte moes by ‘n plek uitkom waar ons met die Here vrede maak. As Hy haar neem, is dit goed met ons. Wel Hy het nie, en ons het na 22 dae in “ICU” ‘n klein babetjie gekry om huis toe te neem. Daar is vir ons gesê dat sy sieklik kan wees en maklik longinfeksies kan kry. Sy het in haar eerste jaar nie eers ‘n verkoue gekry nie! Ek dink dit was al die gebede
Ons wou nog altyd meer Christen”wees” as om net daaroor te praat. In die tyd het ons begin om ons huis oop te maak vir mense wat hulp nodig het. Basies mense wat nie ‘n heenkome het nie, en net ‘n rusplek nodig het totdat hulle weer werk en ‘n blyplek het. As jy jou kind opgeoffer het, is dit maklik om jou besittings, tyd en geld ook op te offer. Dit het ook baie finansiële druk op ons geplaas. Sodoende het ek die Here verkwalik vir ons situasie. Wie het gesê dis lekker om ‘n Christen te wees? Ek het tot angsaanvalle gekry.(Voel soos ‘n hartaanval.)Tog het Hy wanneer dit regtig donker begin lyk het, uitkoms gegee en ek dink daardie jaar wat ons slegste jaar was, was dalk een van ons beste geestelik. Ongelukkig kan jy dit half net met “hindsite” sê.....:-) Die Here het ook op daardie stadium iemand in ons lewens gesit wat alle grense van vriendskap met myle verskuif het. As dit nie vir haar en haar aanstaande was en is nie, weet ek nie of ons deur die afgelope 6 jaar sou kon kom nie.
In die tyd moes ek by ‘n punt uitkom waar ek die volgende vrae kon antwoord. Is God rêrig? Is al die “crap” die moeite werd? Is die hele godsdiensding nie net ‘n blufstorie nie? Wat van die kerk. Ek het krake in die breë kerk gesien toe ek begin het om AGS toe te gaan 20 jaar terug. Ek het die goeie en slegte van baie gemeentes gesien en beleef. Hoekom lyk ons soos ons lyk? Hoekom is die wêreld so allergies vir Jesus?
Op ‘n dag het ek en my liefde besluit om op te hou kerk toe gaan. Ons het feitlik opgehou Bybel lees. Opgehou sel hou. Ons het nog steeds met die Here geworstel en mense in ons huis versorg, maar het alle kontak met die gestruktueerde sigbare kerk gebreek.(Behalwe nou die mense wat oor ons pad gekom het.) Basies begin om godsdiens af te sterf.
En ons het Jesus opnuut leer ken.
Die afgelope 6 jaar was en is wonderlik. Jesus het ons verbaas. Ons het hierdie wilde woeste onvoorspelbare God leer ken. Die een wat net genoeg lig gee vir jou voete. Ek het die kerk beter leer verstaan.(Nee, ons is nie terug nie.) Maar liefgeword vir die kerk. Ek weet nou ook dat die paadjie wat ons loop vir ons is. Almal wat hierdie woorde lees het hul eie paadjie. Sorry, jy kan nie my paadjie as ‘n voorbeeld gebruik nie. Ek het vir niemand antwoorde nie.(Behalwe Jesus natuurlik.....en Hy kan jou dalk net meer vrae gee.....:-) Ek kan my ervarings deel en dit kan jou dalk help, dalk nie. Maar ons kan saam stap, mekaar se laste dra en Jesus beter leer ken.
Ek het baie om te sê, en niemand vir wie ek dit kan sê nie, nou skryf ek maar op die “blogsite.” Die kerk soos ons dit ken sal seker nooit weer vir my funksie hê nie. Ek sou nogal graag wou kampe hou oor Jesus en met mense oor Hom wou praat, maar ek dink nie dit sal ooit gebeur nie.
Gewoonlik kry jy iemand as kampspreker net as hy “affirm” dit wat die gemeente glo, of dan wat die leierskap glo. Volgens my subjektiewe ervaring het die res van die gemeente bitter min keuse waaraan hulle blootgstel kan word en waaraan nie.......:-)
Skryf asb. vir my. Sal graag wil hoor wat julle sê.
abmo
Nou vir my stoei met die Here en met die kerk. Ek en my liefde het finansiël nogal swaargekry. Ek het weer begin swot. So veral studieskuld het ons doodgemaak. In 2000 is ons 2de dogtertjie met ‘n halwe diafragma gebore. Die volgende dag is sy per helikopter na Johannesburg geneem waar hulle haar geopereer het. Ek en my beter helfte moes by ‘n plek uitkom waar ons met die Here vrede maak. As Hy haar neem, is dit goed met ons. Wel Hy het nie, en ons het na 22 dae in “ICU” ‘n klein babetjie gekry om huis toe te neem. Daar is vir ons gesê dat sy sieklik kan wees en maklik longinfeksies kan kry. Sy het in haar eerste jaar nie eers ‘n verkoue gekry nie! Ek dink dit was al die gebede
Ons wou nog altyd meer Christen”wees” as om net daaroor te praat. In die tyd het ons begin om ons huis oop te maak vir mense wat hulp nodig het. Basies mense wat nie ‘n heenkome het nie, en net ‘n rusplek nodig het totdat hulle weer werk en ‘n blyplek het. As jy jou kind opgeoffer het, is dit maklik om jou besittings, tyd en geld ook op te offer. Dit het ook baie finansiële druk op ons geplaas. Sodoende het ek die Here verkwalik vir ons situasie. Wie het gesê dis lekker om ‘n Christen te wees? Ek het tot angsaanvalle gekry.(Voel soos ‘n hartaanval.)Tog het Hy wanneer dit regtig donker begin lyk het, uitkoms gegee en ek dink daardie jaar wat ons slegste jaar was, was dalk een van ons beste geestelik. Ongelukkig kan jy dit half net met “hindsite” sê.....:-) Die Here het ook op daardie stadium iemand in ons lewens gesit wat alle grense van vriendskap met myle verskuif het. As dit nie vir haar en haar aanstaande was en is nie, weet ek nie of ons deur die afgelope 6 jaar sou kon kom nie.
In die tyd moes ek by ‘n punt uitkom waar ek die volgende vrae kon antwoord. Is God rêrig? Is al die “crap” die moeite werd? Is die hele godsdiensding nie net ‘n blufstorie nie? Wat van die kerk. Ek het krake in die breë kerk gesien toe ek begin het om AGS toe te gaan 20 jaar terug. Ek het die goeie en slegte van baie gemeentes gesien en beleef. Hoekom lyk ons soos ons lyk? Hoekom is die wêreld so allergies vir Jesus?
Op ‘n dag het ek en my liefde besluit om op te hou kerk toe gaan. Ons het feitlik opgehou Bybel lees. Opgehou sel hou. Ons het nog steeds met die Here geworstel en mense in ons huis versorg, maar het alle kontak met die gestruktueerde sigbare kerk gebreek.(Behalwe nou die mense wat oor ons pad gekom het.) Basies begin om godsdiens af te sterf.
En ons het Jesus opnuut leer ken.
Die afgelope 6 jaar was en is wonderlik. Jesus het ons verbaas. Ons het hierdie wilde woeste onvoorspelbare God leer ken. Die een wat net genoeg lig gee vir jou voete. Ek het die kerk beter leer verstaan.(Nee, ons is nie terug nie.) Maar liefgeword vir die kerk. Ek weet nou ook dat die paadjie wat ons loop vir ons is. Almal wat hierdie woorde lees het hul eie paadjie. Sorry, jy kan nie my paadjie as ‘n voorbeeld gebruik nie. Ek het vir niemand antwoorde nie.(Behalwe Jesus natuurlik.....en Hy kan jou dalk net meer vrae gee.....:-) Ek kan my ervarings deel en dit kan jou dalk help, dalk nie. Maar ons kan saam stap, mekaar se laste dra en Jesus beter leer ken.
Ek het baie om te sê, en niemand vir wie ek dit kan sê nie, nou skryf ek maar op die “blogsite.” Die kerk soos ons dit ken sal seker nooit weer vir my funksie hê nie. Ek sou nogal graag wou kampe hou oor Jesus en met mense oor Hom wou praat, maar ek dink nie dit sal ooit gebeur nie.
Gewoonlik kry jy iemand as kampspreker net as hy “affirm” dit wat die gemeente glo, of dan wat die leierskap glo. Volgens my subjektiewe ervaring het die res van die gemeente bitter min keuse waaraan hulle blootgstel kan word en waaraan nie.......:-)
Skryf asb. vir my. Sal graag wil hoor wat julle sê.
abmo
Die pad tot hier
Gebore in 1969. Baie rondgetrek as kind. 12 skole. Ouers is ongelooflik. My pa het die vermoë om met mense vriende te maak en hulle oombliklik op hulle gemak te laat voel. Hy is handig en baie lief vir tuinmaak. My ma is ‘n no-nonsence persoon, vergewe maklik en hou van sepies. Sy het die vermoë om mense lief te hê, al is dit moeilik. Hulle vul mekaar goed aan.
Oudste van 3 kinders. Twee sussies. Oudste kan enige iets doen as sy haar “mind” opgemaak het. Jongste is musikaal. Albei is sportief.
Het in ‘n Christelike huis grootgeword. NG Kerk. In st.8 tot bekering gekom. In matriek het ek na die AGS in George begin gaan. Uitgevind hulle is darem nie rêrig ‘n sekte nie. Wonderlike gemeente. Basies het ek by hulle uitgevind, dat die Here regtig is. Dat Hy “actually” met my kan praat. Nie net deur die dominee nie. Omdat hulle so ‘n klein gemeente was, was hulle soos ‘n hegte gesin.
Na matriek het ek by die PUK in Potchefstroom kom swot. Terug in die NG kerk. Die studente se belewing van God was lewendig en het verskeie sending-aksies gehad. Jy kon jou geloof uitleef. Ek was na 3 maande ‘n diaken en na nog 3 maande ‘n ouderling. Het al wat ‘n aksie is, bygewoon. Veral Gadium wat uitgereik het na die weermag. In my 2de jaar het ons na Hillbrow begin gaan. Daar die mense van MES(Middestad Evangelisasie Sending) ontmoet en ons het ‘n MES kamp gehou oor ‘n Paasnaweek. Dit was ‘n draaipunt in my lewe. God as Vader het ons kom besoek, en 120 studente was nooit weer dieselfde nie. Ek het gesien hoe God elke persoon ken en hoe naby Hy aan ons is. Hoe lief Hy my het. Dit was ‘n groot stoeigeveg, want ek wou dit nie glo nie, maar Hy het gewen. 11 MES kampe later moes ek!!!!
In hierdie tyd het ek my beste vriende leer ken. Ongelukkig het ek my sosiale lewe heeltemal te veel geniet. So ek moes opskop en is weermag toe in 1990. Die jaar daarna het ek gewerk en einde 1991 is ek getroud met ‘n wonderlike vrou. Sy is ‘n maatskaplike werker en beslis die persoon wat my die beste ken en aanvul. Skerp brein. Kan amper alles doen en is lief vir tuinmaak.
Vanaf 1990 het ek stadig, maar seker “gebackslide”. Ek het vals gevoel. Ek kon Jesus dien tussen mense wat Christene is, maar alleen tussen nie-christene het ek Hom dikwels verraai. Ek kon myself nie vereenselwig met die liedjies wat ons in die kerk sing nie, omdat ek geweet het hoe ek binne-in lyk. My arme vrou het ‘n man gekry wat onwillig was om kerk toe te gaan. Tog was daar beter tye, waar ons ‘n nuwe gemeente ontdek het, en vir ‘n lang ruk het dit goed gegaan. Ons het ingeskakel by ‘n sel. Kampe bygewoon. ‘n Baie oulike gemeente, met goeie woordverkondiging, heerlike sang en ‘n nabyheid tussen die christene. Merendeels was my rol in die gemeente om so half en half die agterhoede te dek. Help met stoele, klank, hulp wanneer daar hulp nodig is. Basies ‘n agtergrondrol. Later bietjie meer op die voorgrond deur selleiers te wees. Op ‘n stadium het ek gevoel die Here lei ons in ‘n rigting. Ek het met die pastoor gaan gesels en dit met hom gedeel. Daar het nie iets van gekom nie. Omtrend 6 maande later het een van die mense wat meer prominent in die gemeente was dieselfde gesê en onmiddelik het die gemeente in die rigting begin beweeg. Dit het my vrae laat vra oor die kerk. Oor kerkstruktuur. Wanneer is ‘n persoon se mening belangrik en wanneer nie? Dalk het ek net ‘n gewonde ego gehad.
In elkgeval het een van die leiers van die MES kampe na Potch getrek en het en en Anette na die pastoor gegaan en gesê dat ons vir eers uit die gemeente wil gaan. Ons het ons ge-“commit” tot ‘n jaar onder die persoon vir dissipelskap. Dit was ‘n wonderlike jaar, maar aan die einde van die jaar het my vrou moeggeword. Ons was sommigge aande tot laat besig om mensies te beraad en sy moes nog verslae gaan skryf vir die werk. Tot 2 uur in die oggend. So na ‘n jaar was sy moeg en het ons opgehou. Eers nie geweet waarheen om te gaan nie. Terug na die NG kerk. Daar het hulle my verkies tot diakenskap na 2 weke se bywoning. Ek was woedend. Hulle ken my nie eers nie. Hoe weet hulle ek sal goed wees in wat ek doen? Ek het “nee” gesê en is sommer uit. Bietjie rond geswerf en net voor 2000 het ons ‘n vernuwingsgemeente ontdek en ons het besluit om ons ten volle te “commit” tot die gemeente. So gemaak. Hier het ons wonderlike mense ontmoet. Dit was ‘n vinnig-groeiende gemeente. Ek dink die arme dominees het gesukkel om by te hou. Ons het weer die agterhoede takies verrig. Dit was goed, want teen hierdie tyd het ons 2 “kiddies” gehad, en met kinders wat woelig is, kan jy nie te veel andersins doen nie. Ongelukkig het dieselfde ding gebeur as by die vorige gemeente. As jy in ‘n gemeente is, en jy is “onsigbaar”, het jy nie ‘n groter nut nie. Jou mening is nie belangrik nie. En ek dink jy as mens, is nie noodwendig baie belangrik nie. Wat belangrik is, is dat jy funksie sal hê. Wat doen jy? Is jou mening so belangrik soos die dokter wat ‘n ouderling is? Kom ons sê, jy kry ‘n gemeente met wonderlike dinamiese mense wat die Here dien en vir Hom lief is, het ‘n introvert iets om te sê in so ‘n gemeente? Bestaan ‘n introvert in so ‘n gemeente? Verder het ek gevoel, dat mense wie se “track rekord” as christen baie kort was, in leiersposisies gekies is op grond van hulle sosiale rang. Bv. dokters, sielkundiges, proffies, regskenners. Ek en Anette het met die Here gestoei en het op ‘n dag besluit om nie meer Sondae kerk toe te gaan nie. Ons was op daardie stadium selherders. Die gemeente het ons 17 maande later gekontak en gevra of ons nog deel van die gemeente is. 17 maande? Dis al wat ek daaroor kan sê. So dit is my kerkagtergrond bo-langs. Nie te wonderlik nie, is dit?
Nou is ons 'n huisgesin van 5. Pa, Ma, 2 meisiekinders (8 jaar en 6 jaar) en 'n seun(2 jaar). En baie goeie vriende. Klink vir my na 'n wonderlike plek om te wees.
(Kyk uit vir die pad tot hier II)
Oudste van 3 kinders. Twee sussies. Oudste kan enige iets doen as sy haar “mind” opgemaak het. Jongste is musikaal. Albei is sportief.
Het in ‘n Christelike huis grootgeword. NG Kerk. In st.8 tot bekering gekom. In matriek het ek na die AGS in George begin gaan. Uitgevind hulle is darem nie rêrig ‘n sekte nie. Wonderlike gemeente. Basies het ek by hulle uitgevind, dat die Here regtig is. Dat Hy “actually” met my kan praat. Nie net deur die dominee nie. Omdat hulle so ‘n klein gemeente was, was hulle soos ‘n hegte gesin.
Na matriek het ek by die PUK in Potchefstroom kom swot. Terug in die NG kerk. Die studente se belewing van God was lewendig en het verskeie sending-aksies gehad. Jy kon jou geloof uitleef. Ek was na 3 maande ‘n diaken en na nog 3 maande ‘n ouderling. Het al wat ‘n aksie is, bygewoon. Veral Gadium wat uitgereik het na die weermag. In my 2de jaar het ons na Hillbrow begin gaan. Daar die mense van MES(Middestad Evangelisasie Sending) ontmoet en ons het ‘n MES kamp gehou oor ‘n Paasnaweek. Dit was ‘n draaipunt in my lewe. God as Vader het ons kom besoek, en 120 studente was nooit weer dieselfde nie. Ek het gesien hoe God elke persoon ken en hoe naby Hy aan ons is. Hoe lief Hy my het. Dit was ‘n groot stoeigeveg, want ek wou dit nie glo nie, maar Hy het gewen. 11 MES kampe later moes ek!!!!
In hierdie tyd het ek my beste vriende leer ken. Ongelukkig het ek my sosiale lewe heeltemal te veel geniet. So ek moes opskop en is weermag toe in 1990. Die jaar daarna het ek gewerk en einde 1991 is ek getroud met ‘n wonderlike vrou. Sy is ‘n maatskaplike werker en beslis die persoon wat my die beste ken en aanvul. Skerp brein. Kan amper alles doen en is lief vir tuinmaak.
Vanaf 1990 het ek stadig, maar seker “gebackslide”. Ek het vals gevoel. Ek kon Jesus dien tussen mense wat Christene is, maar alleen tussen nie-christene het ek Hom dikwels verraai. Ek kon myself nie vereenselwig met die liedjies wat ons in die kerk sing nie, omdat ek geweet het hoe ek binne-in lyk. My arme vrou het ‘n man gekry wat onwillig was om kerk toe te gaan. Tog was daar beter tye, waar ons ‘n nuwe gemeente ontdek het, en vir ‘n lang ruk het dit goed gegaan. Ons het ingeskakel by ‘n sel. Kampe bygewoon. ‘n Baie oulike gemeente, met goeie woordverkondiging, heerlike sang en ‘n nabyheid tussen die christene. Merendeels was my rol in die gemeente om so half en half die agterhoede te dek. Help met stoele, klank, hulp wanneer daar hulp nodig is. Basies ‘n agtergrondrol. Later bietjie meer op die voorgrond deur selleiers te wees. Op ‘n stadium het ek gevoel die Here lei ons in ‘n rigting. Ek het met die pastoor gaan gesels en dit met hom gedeel. Daar het nie iets van gekom nie. Omtrend 6 maande later het een van die mense wat meer prominent in die gemeente was dieselfde gesê en onmiddelik het die gemeente in die rigting begin beweeg. Dit het my vrae laat vra oor die kerk. Oor kerkstruktuur. Wanneer is ‘n persoon se mening belangrik en wanneer nie? Dalk het ek net ‘n gewonde ego gehad.
In elkgeval het een van die leiers van die MES kampe na Potch getrek en het en en Anette na die pastoor gegaan en gesê dat ons vir eers uit die gemeente wil gaan. Ons het ons ge-“commit” tot ‘n jaar onder die persoon vir dissipelskap. Dit was ‘n wonderlike jaar, maar aan die einde van die jaar het my vrou moeggeword. Ons was sommigge aande tot laat besig om mensies te beraad en sy moes nog verslae gaan skryf vir die werk. Tot 2 uur in die oggend. So na ‘n jaar was sy moeg en het ons opgehou. Eers nie geweet waarheen om te gaan nie. Terug na die NG kerk. Daar het hulle my verkies tot diakenskap na 2 weke se bywoning. Ek was woedend. Hulle ken my nie eers nie. Hoe weet hulle ek sal goed wees in wat ek doen? Ek het “nee” gesê en is sommer uit. Bietjie rond geswerf en net voor 2000 het ons ‘n vernuwingsgemeente ontdek en ons het besluit om ons ten volle te “commit” tot die gemeente. So gemaak. Hier het ons wonderlike mense ontmoet. Dit was ‘n vinnig-groeiende gemeente. Ek dink die arme dominees het gesukkel om by te hou. Ons het weer die agterhoede takies verrig. Dit was goed, want teen hierdie tyd het ons 2 “kiddies” gehad, en met kinders wat woelig is, kan jy nie te veel andersins doen nie. Ongelukkig het dieselfde ding gebeur as by die vorige gemeente. As jy in ‘n gemeente is, en jy is “onsigbaar”, het jy nie ‘n groter nut nie. Jou mening is nie belangrik nie. En ek dink jy as mens, is nie noodwendig baie belangrik nie. Wat belangrik is, is dat jy funksie sal hê. Wat doen jy? Is jou mening so belangrik soos die dokter wat ‘n ouderling is? Kom ons sê, jy kry ‘n gemeente met wonderlike dinamiese mense wat die Here dien en vir Hom lief is, het ‘n introvert iets om te sê in so ‘n gemeente? Bestaan ‘n introvert in so ‘n gemeente? Verder het ek gevoel, dat mense wie se “track rekord” as christen baie kort was, in leiersposisies gekies is op grond van hulle sosiale rang. Bv. dokters, sielkundiges, proffies, regskenners. Ek en Anette het met die Here gestoei en het op ‘n dag besluit om nie meer Sondae kerk toe te gaan nie. Ons was op daardie stadium selherders. Die gemeente het ons 17 maande later gekontak en gevra of ons nog deel van die gemeente is. 17 maande? Dis al wat ek daaroor kan sê. So dit is my kerkagtergrond bo-langs. Nie te wonderlik nie, is dit?
Nou is ons 'n huisgesin van 5. Pa, Ma, 2 meisiekinders (8 jaar en 6 jaar) en 'n seun(2 jaar). En baie goeie vriende. Klink vir my na 'n wonderlike plek om te wees.
(Kyk uit vir die pad tot hier II)
Tuesday, January 17, 2006
Subscribe to:
Posts (Atom)